Linia
nie ma większego znaczenia. Jednak kreska delikatna i ciągła
przyciąga uwagę w sposób szczególny. Przyciąga uwagę, pociąga
w głąb wyobraźnię, wprowadza patrzącą do środka, do samego
wnętrza rysunku, w sam środek wydarzeń.
Najwięcej
dzieje się we wnętrzach rysunków opowiadających zabawne
historyki, we wnętrzach rysunkowych dowcipów, które lubię, i
które – jak stwierdzam – odwzajemniają moją sympatię,
otwierając przede mną swoje wewnętrzne światy.
Wpatruję
się w statyczne zarysy postaci i zaczynam zauważać w nich byty
potencjalne, kryjące w sobie bogactwo możliwości czekających na
ożywienie, czekających na tchnienie ducha. Na ożywiciela, który
nada im dynamikę. Taka wrażliwość. Taka wyobraźnia. Tak widzę.
*
Skąd
pochodzą - skąd biorą się - postaci zaludniające powieści? Skąd
brać postaci do mojej powieści? Czy rzeczywiste osoby, które
spotkałam w życiu i opisałam we wcześniejszych opowiastkach
mogłyby stanowić zarysy postaci powieściowych? Na przykład cykl
„O mojej matce. Szkice do portretu” (część 1 i część2) mógłby posłużyć temu celowi. Mogłabym w swojej
powieści również spróbować ożywić osobę podobną do mojego
ojca - „człowieka w przyciasnych butach”.
W
opowiastce „Pan Buk” pisałam wręcz: „Chciałabym, żeby
w moim fikcyjnym świecie taki człowiek spełniał rolę posłańca
Pana Boga, szczególnego operatora orbit. Jak jednak skonstruować
jego postać? Gdyby oprzeć się na realiach, byłby to człowiek
dalece niedoskonały i dalece nieboży, jednak mający w sobie
elementarny instynkt niesienia pomocy oraz materialne środki do jej
świadczenia. Mam więc dobry punkt wyjścia i – dobre nazwisko dla
mojego bohatera.”
Jest
jeszcze Pan Nowak ze swoją epopeją, jest Stanisław z „Zaułka Stanisława”, jestem ja, są inni żywi ludzie, których w
życiu spotkałam, ale o których jeszcze tutaj nie wspominałam.
Jeśli ich osoby dadzą początek postaciom powieściowym, czy będę
musiała na początku powieści zastrzec, że wszystkie postaci i
wydarzenia przedstawione w książce mają charakter fikcyjny? I czy
takie zastrzeżenie będzie prawdą?
.
